Tasmanië en de eerste college week

Hoi allemaal,
Vorige week ben ik samen met Meeke, Meghan en Claudia naar Tasmanië geweest (van 4 t/m 8 maart). Erg last-minut hebben we besloten om daar heen te gaan en om het te boeken. Dinsdagavond vlogen we vanaf Melbourne naar het vliegveld van Hobart (de hoofdstad), wat één uur en een kwartier duurde. Vanaf daar hebben we een taxi genomen naar ons hostel en hebben we ingecheckt. Voor mij was dit de eerste keer dat ik een backpackers hostel verbleef en dat was even wennen. We lagen namelijk op een kamer waar 16 (!) bedden stonden, 8 stapelbedden. De bedden kraakten nogal en als diegene onder mij zich om probeerde te draaien, lag ik te schudden in mijn bed. Ondanks dit ben ik de eerste nacht toch nog redelijk goed doorgekomen. De volgende dag (woensdag) hadden we nog niet echt iets gepland staan, de weersvoorspellingen gaven namelijk van tevoren aan dat het kon gaan regenen. We besloten naar het Information Centre te gaan om daar wat informatie in te winnen over wat er in de buurt te doen was. Vroeger waren er op Tasmanië een aantal gevangenissen en ik heb gehoord dat ongeveer de helft van de inwoners van Hobart bestond uit gevangenen. Daarom zijn we naar de Female Factory gegaan, één van de vrouwen gevangenissen. ’s Middags hebben we als echte toeristen een rondrit door de stad gemaakt met een dubbeldekker. Die dubbeldekker bracht ons naar allerlei mooie plekjes en gaf er ook wat uitleg bij dus dat was leuk. Donderdagochtend vertrokken we naar een ander hostel (the Pickled Frog) omdat ze hier een gratis shuttle bus hadden naar Mount Wellington, de berg die we graag op wilden. De shuttle bus bracht ons boven aan de berg en vervolgens zijn we naar beneden gelopen. Wij wilden graag de lange route lopen, omdat hier meer te zien was. Zo gezegd, zo gedaan. Zes uur later stonden we onderaan de berg haha. Om nog maar over de spierpijn te zwijgen die de komende drie dagen zou aanhouden. Tijdens de afdaling zijn we wel vier verschillende landschappen tegen gekomen denk ik: van rotsen tot meer bos tot oerwoud. En in die 6 uur zijn we 2 mensen tegengekomen. Nergens was iemand te bekennen haha. De volgende dag gingen we met een shuttlebus naar het Bonorong Wildlife Park, waar we HELAAS maar een uur de tijd hadden. Het was namelijk onderdeel van een programma dus na een uur moesten we op weg naar de volgende bezienswaardigheid. In het Bonorong Park gingen we samen met een gids naar de Tasmanian Devils, Wombats en Koala’s. Helaas mocht je deze dieren niet zelf vasthouden, maar je kon ze wel van dichtbij zien en sommige mochten geaaid worden. De Tasmanian Devils waren stukken groter dan ik had verwacht, en ook de Wombats waren groter dan gedacht. Nadat we deze dieren hadden gezien konden we met ons zakje voedsel de kangoeroe’s en de wallaby’s eten geven. Oh ja en niet te vergeten de Emoe’s die dit eten ook wel lekker vonden. De emoe’s waren alleen nogal eng omdat ze zo groot waren haha. Het voeren van die beestjes was echt het leukste van de hele reis. Er kwamen een heel stel op ons af en eentje hield mijn hand zelfs vast met zijn pootjes. Na dit avontuur gingen we door naar Mount Field National Park. Hier was het zogenaamde ‘Land of the Giants’. Dit zijn enorm hoge en grote bomen, zo groot heb ik ze nog nooit gezien. Het was ook niet echt goed vast te leggen met een camera. In dit park was ook een hele mooie waterval ‘Russel Falls’. Na het bezoek aan dit park reden we door naar het MONA museum, een bekend kunstmuseum. Onderweg vroegen we aan de chauffeur hoe het zat met de verkeersregels in Australië (vanwege onze fietsen). Nu blijkt dat ze hier ook doen aan rechts gaat voor, terwijl je zou verwachten dat ze hier links voor zouden laten gaan aangezien ze aan de andere kant rijden. De chauffeur vertelde ook een verhaal over de ‘Tasmaanse Tijger’ een dier dat hier ooit heeft geleefd, maar inmiddels uitgestorven is. Er zijn nog steeds mensen die geloven in het bestaan van de Tasmaanse Tijger en daar was hij er één van. Hij kende namelijk mensen die er recentelijk één hadden gezien. Helaas hadden wij niet het geluk om dit beest te zien. En toen waren we bij het MONA museum. Normaal gesproken hou ik niet zo van kunstmusea, maar dit werd beschreven als Disney Land voor volwassenen en werd door iedereen aangeraden om te bezoeken. Zo’n museum als dit heb ik nog nooit gezien, er waren enorm veel bizarre dingen te zien, maar het was het bezoekje wel waard. De laatste dag op Tasmanië hebben we doorgebracht bij de Salamanca Market, een enorme markt met meer dan 300 kraampjes. Hier was enorm veel te zien en hadden ze hele lukken spullen. Hier hebben we Claudia en Meghan drop en oliebollen laten proeven. Het drop vonden ze verschrikkelijk, maar de oliebollen vielen in de smaak haha! En natuurlijk niet te vergeten de wallaby burrito’s die we hebben gegeten. Zo sta je die beestjes te voeren en de volgende dag eet je het vlees ervan, wat overigens best lekker was.

En toen was het alweer tijd om terug te gaan naar ons vertrouwde plekje in Melbourne. Eenmaal terug in Melbourne hadden we nog één vrije dag voordat de college’s zouden beginnen. Inmiddels is de eerste week voorbij en bevallen de vakken tot nu toe goed. Ik heb ook al wat leuke mensen ontmoet dus dat komt helemaal goed. Het enige wat even wennen is, is dat ze hier heel erg houden van interactie tijdens college’s, iets wat in Wageningen heel weinig wordt gedaan. Even wennen, maar zeker iets wat alleen maar goed voor me is! Ik hou jullie op de hoogte!

X Eva